“ผวน สีพุ่ม” ชายชรา อาชีพเผาถ่านขาย พอประทังชีวิต เขาต้องแบ่งปันอาหารให้แก่สุนัขที่เลี้ยงทั้งแปดตัว
และแมวอีกสามตัว เมื่อไม่มีจะกินแล้วทำไมยังต้องแบ่งปัน เป็นเพราะความสุขจากการเป็น “ผู้ให้” ทำให้เขารู้สึกอิ่มใจ
ลุงผวนโด่งดังในสื่อโซเชียลมีเดีย จนเกิดเป็นประเด็นวิพากษ์วิจารณ์ในสังคม
เมื่อลุงผวนไปเอาข้าวที่หมาจรกินเหลือไปให้หมาของตัวเอง แต่ถูกคนถ่ายคลิป ซึ่งมีผู้คนให้ความสนใจเหตุการณ์นี้จำนวนมาก
เข้าใจกันว่าลุงผวนไม่มีจะกินจนต้องไปแย่งข้าวหมา
แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ส่งผลให้เกิดกระแสการบริจาคสิ่งของและให้ความช่วยเหลือลุงผวนเป็นจำนวนมาก
แต่ลุงผวนกลับไม่ได้เก็บของบริจาคไว้เพียงคนเดียว เขานำสิ่งของที่เกินความจำเป็นเหล่านั้นไปบริจาคต่อให้คนยากจนและคนโอกาส
ลุงผวนบอกว่าอย่าไปกลัวหมาจรจัดเลย เพราะมันก็เหมือนคนจน เพื่อหาเลี้ยงตัวเอง
ลุงผวนอยู่เพลิงสังกะสีเก่าๆ เป็นที่พักกาย และมีเพื่อนสี่ขาเป็นที่พักใจเวลาเหงา
อยู่บ้านโดยไม่มีน้ำไม่มีไฟ ต้องจุดตะเกียง ทุกเช้าจะตื่นมาทำอาหารของหมา คือจะมาหุงข้าว
และผสมกับอาหารเม็ด ตนเองจะหิวไม่เป็นไร แต่หมาต้องอิ่ม ทิ้งไว้ก็ไม่มีใครเอาให้ เราเป็นคนเราอดทนได้
หมาจรจัดก็หิวเหมือนกัน หลายครั้งที่มีคนเป็นสะพานบุญบริจาคอาหาร อาหารเม็ด ก็เอาไปแบ่งให้หมาตัวอื่นด้วย
ความเอื้ออาทรคืออ้อมกอดทุกชีวิตไว้ด้วยความรัก และรักษาโลกใบนี้ให้น่าอยู่
ไม่ว่าคนหรือสัตว์ต่างก็ใช้หัวใจสัมผัสได้ สิ่งนี้เอง คือ คุณค่าของการเกิดมาได้มีชีวิตอยู่
เพื่อมอบความรักและความสุขให้แก่กัน สังคมก็คงจะอยู่มากขึ้นทีเดียว
