ปออาศัยอยู่กับย่าวัยหกสิบสามปีปีในกระต๊อบหลังเล็กๆ เพียงสองคน
กระต๊อบหลังนี้ในสายตาของผู้พบเห็นอาจจะดูทรุดโทรมเกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน
แต่สำหรับปอ นี่คือบ้านที่เธอภาคภูมิใจ เพราะเธอสร้างขึ้นเองทั้งหลัง
และถึงแม้จะไม่มีประสบการณ์ในการสร้างบ้านมาก่อน แต่ด้วยคำแนะนำจากย่าที่เคยทำงาน
ก่อสร้างทำให้ปอสามารถสร้างบ้านหลังนี้ได้สำเร็จในระยะเวลาเพียงสองสัปดาห์
พ่อกับแม่นำปอมาให้ปู่กับย่าเลี้ยงตอนเธออายุได้สองเดือน จากนั้นพ่อกับแม่ก็ไปทำงานที่อื่น
ก่อนจะแยกทางกันตอนปออายุสามขวบ และต่างไปมีครอบครัวใหม่ พ่อกับแม่ไม่เคยกลับมาหาหรือส่งเสีย
ปอจึงมีโอกาสได้พบหน้าพ่อเป็นครั้งแรก ปอมีน้องชายหนึ่งคนแต่ไปอยู่กับแม่
ปอจำหน้าน้องไม่ได้พอๆกับที่จำเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ไม่ได้เพราะจากกันตั้งแต่เธอยังเล็กมาก
ตั้งแต่ยังเล็กปอมีปู่กับย่าและอาที่ช่วยกันเลี้ยง ปอจึงรู้สึกรักและผูกพันเหมือนปู่กับย่าคือพ่อแม่
ทุกๆ เช้าปอต้องนำกระโถนที่ย่าขับถ่ายของเสียไปเท ก่อนจะไปทำงานต่างๆ ในบ้าน
เสร็จแล้วจึงจะไปหากับข้าวมาให้ย่าทำอาหาร และทำกิจวัตรของตัวเองจึงจะได้ไปโรงเรียน
นอกจากนี้ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์และช่วงปิดเทอมปอต้องหาทุนจุนเจือครอบครัวด้วย
ตอนนี้ปู่ไปมีภรรยาใหม่และแทบไม่ได้ช่วยเหลืออะไรปอกับย่าแล้ว
ส่วนอามีครอบครัวและไปทำงานที่อื่น ภาระทุกอย่างในบ้านปอจึงต้องดูแลเองเกือบทั้งหมด
